Udokumentowanie nieściągalności wierzytelności jako warunek zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów

ODPOWIEDŹ

Aby wierzytelności nieściągalne można było zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, przedmiotowa wierzytelność nie może być wierzytelnością przedawnioną. Ponadto konieczne jest uprzednie zaliczenie jej do przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej oraz udokumentowanie jej nieściągalności w sposób przewidziany w art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z treści niniejszego przepisu wynika, że udokumentowanie nieściągalności całości lub części wierzytelności, dotyczy wszystkich wierzytelności wynikających z niezapłaconych przez kontrahenta faktur. A zatem udokumentowanie nieściągalności wierzytelności w stosunku do jednej z faktur, nie pozwala na przyjęcie, że udokumentowana została nieściągalność w stosunku do pozostałych faktur wystawionych dla tego samego kontrahenta. 

UZASADNIENIE

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (zwanej dalej updof), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. W myśl art. 23 ust. 1 pkt 17 ustawy o updof, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione. Według art. 117 Kodeksu cywilnego – ustawa z dnia 23 kwietnia 1964, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej trzy lata (art. 118 k.c.). Bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszcze...