Zmiany w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych

2.1. Zmiana wysokości stawki podatku z 15% na 9% dotycząca niektórych  podatników

Zgodnie z obowiązującą od 1 stycznia 2019 r. treścią art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatek z zastrzeżeniem art. 21, art. 22, art. 24a, art. 24b, art. 24d i art. 24f, wynosi 9% podstawy opodatkowania od przychodów (dochodów) innych niż z zysków kapitałowych - w przypadku podatników, u których przychody osiągnięte w roku podatkowym nie przekroczyły wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

Nowa treść przepisu zmniejszyła dotychczasową wysokość obniżonej stawki z 15% na 9%. Z obniżonej stawki mogli korzystać  mali podatnicy oraz podatnicy, którzy rozpoczęli działalność w roku podatkowym.

Na mocy znowelizowanej treści powyższego przepisu z obniżonej 9% stawki podatku będą mogli skorzystać podatnicy, u których wysokość osiągniętych przychodów nie przekroczy równowartości 1.200.000 euro, przeliczonego według średniego kursu podawanego przez Narodowy Bank Polski z pierwszego dnia roboczego roku podatkowego. W przypadku roku podatkowego odpowiadającego roku kalendarzowemu kurs NBP z pierwszego dnia roboczego wyniósł 4.3016 (tabela nr 001/A/2019 z dnia 02.01.2019 r.). Oznacza to, iż stawkę 9% będą mogli zastosować podatnicy, u których wysokość osiągniętego przychodu w roku 2019 nie przekroczy 5.162.000 zł.

Przykład

Podatnik w prowadzonej działalności założył, iż w roku 2019 wysokość przychodu jaką osiągnie prowadzone przez niego przedsiębiorstwo nie przekroczy kwoty 5.000.000 zł. W wyniku ostatecznego wyliczenia wysokości przychodów za 2019 rok okazało się, że rzeczywista wysokość przychodu wyniosła 5.202.127 zł.

Pytanie

Jaką stawkę należy zastosować do opodatkowania podstawy opodatkowania wyliczonej dla określenia wysokość podatku za 2019 roku?

Odpowiedź

Zgodnie z treścią art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, obniżoną stawkę mogą stosować podatnicy, osiągający przychód nie przekraczający 1.200.000 euro, po przeliczeniu według średniego kursu NBP z pierwszego dnia roboczego w roku podatkowym, czyli 5.162.000 zł (po zaokrągleniu do 1.000 zł). Oznacza to, że w przypadku gdy wysokość przychodu w roku 2019 przekroczy powyższą kwotę limitu, podatnik będzie zobowiązany do zastosowania stawki 19% do podstawy opodatkowania obliczonej od całości uzyskanych w 2019 r. przychodów.

Podkreślenia wymaga również to , że obniżoną stawkę można stosować wyłącznie do przychodów innych niż przychody z zysków kapitałowych. W przypadku przychodów z zysków kapitałowych zastosowanie znajdzie stawka podatku w wysokości 19%. Podstawą do wyliczenia powyższego limitu w przypadku podatników będących podatnikami od towarów i usług, będzie przychód netto czyli bez podatku VAT. Zgodnie bowiem z treścią art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do przychodów nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług.

Stanowisko takie potwierdza Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 5 stycznia 2016 r. sygn.. akt I SA/Gd 1161/15, w którym stwierdził, iż założenie zasady neutralności na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oznacza, że podatek od towarów i usług nie stanowi z reguły ani przychodu, ani kosztu uzyskania przychodu; taki stan rzeczy ma miejsce zarówno w przypadku podatku należnego, jak i naliczonego.

2.2.  Samochody osobowe wykorzystywane w działalności gospodarczej

Cześć zmian wprowadzonych do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest tożsama ze zmianami jaki zostały dokonane w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Do takich zmian należą zmiany dotyczące rozliczania i ujmowania kosztów związanych z wykorzystywaniem samochodów osobowych w działalności gospodarczej. Od stycznia 2019 roku w prowadzonej działalności gospodarczej wyróżnić można:

1. Samochody osobowe wykorzystywane w sposób mieszany, czyli częściowo dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, a częściowo  dla celów nie mających związku z działalnością gospodarczą.

2. Samochody wykorzystywane wyłącz nie dla celów prowadzonej działalności gospodarczej.

W pierwszym przypadku do kosztów uzyskania przychodów można będzie zaliczyć:

a) 75% poniesionych wydatków z tytułu używania samochodu osobowego. Pozostałe 25% kosztów nie będzie stanowić kosztów podatkowych;

b) składki na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości nie przekraczającej ich część ustaloną (do wartości 150.000 zł) w takiej proporcji, w jakiej pozostaje równowartość 20 000 euro, przeliczona na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia w wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia.

W drugim przypadku do kosztów podatkowych można będzie zaliczyć całość wydatków poniesionych w związku z wykorzystywaniem takiego samochodu w prowadzonej działalności oraz wydatki na składki na jego ubezpieczenie na takich samych zasadach jak opisane w  powyższym pkt b.

Warunkiem uznania, że samochód osobowy jest wykorzystywany wyłącznie do celów związanych z działalnością gospodarczą jest prowadzenie ewidencji przebiegu dla potrzeb podatku od towarów i usług. Wynika to a contrario z treści art. 16 ust. 5f zgodnie z którym w przypadku nieprowadzenia przez podatnika ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, uznaje się, że samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika.

Jeśli chodzi o samochody osobowe użytkowane na podstawie umowy leasingu to w myśl art. 16 ust. 3b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w przypadku gdy opłata, w tym czynsz, z tytułu umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze została skalkulowana w sposób obejmujący koszty eksploatacji samochodu osobowego, przepis ust. 1 pkt 51 stosuje się do tej części opłaty, która obejmuje koszty eksploatacji samochodu osobowego. Oznacza to, że jeżeli rata leasingu została skalkulowana również w oparciu o koszty eksploatacji samochodu osobowego, to do tej części raty leasingu znajdzie zastosowanie ograniczenie, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51, z uwzględnieniem wyżej opisanych zasad związanych z zaliczaniem wydatków na samochód osobowy do kosztów podatkowych.

Podobne zasady jak w przypadku podatku dochodowego od osób fizycznych dotyczyć będą kosztów używania samochodów osobowych w postaci odpisów amortyzacyjnych. Stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 4 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę:

a) 225.000 zł - w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. poz. 317 i 1356),

b) 150.000 zł - w przypadku pozostałych samochodów osobowych.

Zastosowanie limitu z pkt a) możliwe będzie od momentu wydania pozytywnej decyzji KE o zgodności tej formy pomocy z zasadami udzielania pomocy publicznej. Do tego czasu zarówno w stosunku do samochodów osobowych będących pojazdem elektrycznym jak i w stosunku do pozostałych samochodów osobowych zastosowanie znajdzie limit 150.000 zł.

Przepisu ust. 1 pkt 4 nie stosuje się do odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, jeżeli ten samochód został oddany przez podatnika do odpłatnego używania na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, a oddawanie w odpłatne używanie na podstawie takiej umowy stanowi przedmiot działalności podatnika – art. 16 ust. 5b.

Z dniem 1 stycznia 2019 r. dodany został do art. 16 ust. 1 – pkt 49a, we...