Zmiany w PIT - rozliczanie zaliczek i kosztów pracowniczych

1. Stosowanie miesięcznych kwotowych kosztów uzyskania przychodów od 1 października 2019 roku

Przepis przejściowy nowelizacji (art. 3 ust. 1) stanowi, że od dnia 1 października do końca bieżącego roku miesięczne koszty uzyskania przychodów wynoszą:

1. 250 zł – w przypadku, o którym mowa w art. 22 ust. 2 pkt 1 ustawy PIT,
2. 300 zł – w przypadku, o którym mowa w art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy PIT.

Oznacza to, że płatnik wypłacający wynagrodzenie od dnia 1 października do dnia 31 grudnia br., przy obliczaniu dochodu do opodatkowania stosuje miesięczne koszty w wysokości 250 zł (zamiast 111,25 zł) albo 300 zł (zamiast 139,06 zł), jeżeli pracownik dojeżdża do pracy z innej miejscowości.
Nowelizacja nie wprowadziła zmian w art. 32 ust. 2 ustawy PIT, który to przepis normuje sposób ustalania miesięcznego dochodu przy poborze zaliczki przez pracodawcę.
Zgodnie z tym przepisem „za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo 3 lub w ust. 9 pkt 1–3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a. (...).” Oznacza to, że nie uległa zmianie zasada, zgodnie z którą przy poborze zaliczki na podatek, płatnik stosuje „tylko jedne” miesięczne koszty uzyskania przychodów 
w kwotowej wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo pkt 3 ustawy PIT.

Od 1 października 2019 r. koszty w tej wysokości stosują również podatnicy osiągający dochody bez pośrednictwa płatników, którzy na podstawie art. 44 
ust. 1a ustawy PIT są obowiązani do samodzielnego wpłacania w trakcie roku zaliczek na podatek dochodowy. Dotyczy to osób uzyskujących dochody:

• ze stosunku pracy zagranicą (art. 12 ust. 1 ustawy PIT),
• z tytułu powołania do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych (art. 13 pkt 7 ustawy PIT),
• z umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze (art. 13 pkt 9 ustawy PIT).

2. Zwrot gotówkowy dla podatników, którzy ponieśli koszty na działalność badawczo-rozwojową

Podatnicy uzyskujący przychody z działalności gospodarczej odliczają od podstawy obliczenia podatku koszty uzyskania przychodów poniesione na działalność badawczo-rozwojową (koszty kwalifikowane). Odliczenia dokonuje się w zeznaniu za rok podatkowy, w którym poniesiono koszty kwalifikowane. W przypadku gdy podatnik poniósł za rok podatkowy stratę albo wielkość dochodu podatnika jest niższa od kwoty przysługujących mu odliczeń, odliczenia – odpowiednio w całej kwocie lub w pozostałej części – dokonuje się w zeznaniach za kolejno następujące po sobie sześć lat podatkowych następujących bezpośrednio po roku, w którym podatnik skorzystał lub miał prawo skorzystać z odliczenia (art. 26e ust. 8 ustawy PIT).
Na zasadach określonych w art. 26ea ustawy PIT, podatnikowi, który w roku rozpoczęcia prowadzenia działalności gospodarczej poniósł stratę albo osiągnął dochód niższy od kwoty przysługującego za ten rok odliczenia od podstawy obliczenia podatku, przysługuje zwrot gotówkowy. Zwrot gotówkowy przysługuje również w roku następującym bezpośrednio po roku rozpoczęcia działalności gospodarczej, jeżeli w tym roku podatnik jest mikroprzedsiębiorcą, małym lub średnim przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców.
Przysługujący zwrot gotówkowy podatnik wykazuje w zeznaniu składanym za rok podatkowy. W przypadku podatników, którzy w 2019 r. dochody z działalności gospodarczej opodatkowują według skali podatkowej, zwrot gotówkowy podlegający wykazaniu w zeznaniu za 2019 r. przysługuje w kwocie stanowiącej...