Organy podatkowe wskazują jednoznacznie, że osoba samotnie wychowująca dziecko to taka, gdzie nie można stwierdzić, że jakaś inna osoba (np. konkubent) nie uczestniczy (w różny sposób) w powyższym procesie. Przykładowo Dyrektor IS w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 25.05.2011 r., sygn. akt: IPPB4/415-218/11-2/JS wskazał: „… Nie można uznać … za osobę samotnie wychowującą dziecko, ponieważ wychowaniem tego dziecka zajmuje się wspólnie z jego ojcem, który jest jej życiowym partnerem i z którym razem zamieszkuje”. Z tak przyjętej wykładni przepisu można wysnuć następujące wnioski:
a) nie jest ważne, że akurat w danym momencie czasowym dana osoba samotnie wychowująca dziecko spełnia warunki podmiotowe (panna, wdowa, itd.),
b) należy skoncentrować się na aspekcie faktycznej realizacji procesu wychowania dziecka; jeżeli można uznać, że dana osoba „samotna” znajduje się w jakimś typie związku (nie legalizowanym prawnie), gdzie możliwe jest stwierdzenie faktycznych relacji duchowych, fizycznych i ekonomicznych pomiędzy osobami dwojga płci, to nie można mówić o samotnym wychowaniu (pogląd taki wyraził NSA w wyroku z dnia 6 grudnia 2007 roku, sygn. akt: IV CSK 301/07.
Przykład 1
Pan X jest wdowcem i wychowuje 17 letnią córkę. Oboje zamieszkują razem, przy czym kilka razy w roku Pan X wyjeżdża na wczasy ze swoją przyjaciółką wobec której ma plany życiowe. Na razie jednakże są to sporadyczne wyjazdy a przys...
Pozostałe 70% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów
- 12 papierowych oraz cyfrowych wydań magazynu"
- Dostęp online do aktualnych i archiwalnych wydań czasopisma oraz dostęp do dodatkowych materiałów
- Nielimitowane konsultacje
- ...i wiele więcej!
